Wie wijst wie nu af?

Ik ben een pleaser. Zo. Dat is eruit en inderdaad, ik vind het geen feest om toe te geven. Niet dat het altijd verkeerd is natuurlijk, om het mensen naar de zin te maken. Een  beetje leven in de brouwerij brengen. Het gezellig maken. Lekker zorgen. Niks mis mee. Maar de afgelopen jaren heb ik nogal aan soul searching gedaan en daar ontdekte ik de werkelijke drijfveer van mijn please-gedrag. Onder al die naar-de-zin-makerij ligt namelijk een behoorlijke angst voor afwijzing.

Shocking! Tot die tijd had ik het idee dat ik een onafhankelijke, zelfstandige vrouw was die het allemaal prima zelf kan. Dus deze ontdekking was een gevoelige tik voor mijn ego. Na de weerstandsfase rolde ik voorzichtig in de acceptatiefase en durfde ik, zeer behoedzaam, deze nieuwe werkelijkheid aan te kijken. Waarom ben ik dan zo bang voor afwijzing? En waarop moet ik dan afgewezen worden? En sterker nog, wie wijst mij dan af?

Vooral die laatste vraag hield mij bezig. Wie heeft er nu werkelijk de macht om mij af te wijzen? Uiteindelijk kon ik maar één conclusie trekken: ikzelf. Weer een ontdekking van formaat. Leuk hoor, persoonlijke ontwikkeling. Toch gaf dit inzicht me kracht want het betekende dat de mogelijkheid om het roer om te gooien naar acceptatie, ook bij mij ligt en ik dus niet afhankelijk ben van de reactie van anderen.

Vanaf dat moment werk ik met een soort please-meter: doe ik dit omdat ik het zelf ook echt leuk vind of zit ik weer in de afwijsmodus? Het vraagt veel oefening maar het baart inmiddels ook kunst. En uiteindelijk komt het in beide gevallen op hetzelfde neer: kies je voor jezelf? Yes please!