Zin in de toekomst!

“Mam, ik heb zo’n zin in de toekomst!” Mijn zoon van twaalf hangt over de poef in de kamer en kijkt me met glinsterende ogen aan. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. “Welke toekomst jongen?” Hij gaat in september naar de middelbare school dus ik vermoed dat hij daarop doelt. “Dat ik een baan heb en mijn eigen huis en dat ik heerlijk kan doen en laten wat ik wil.” Ik zie een blik vol mogelijkheden in zijn ogen. En terecht. Hij is twaalf jaar, heeft een prachtige Cito score op zak en zijn zelfvertrouwen groeit met de dag.

Ik voel een enorm geluksmoment opkomen als ik zo naar hem kijk. Het is een prachtig jong, gevoelig en slim. Naarmate hij ouder wordt, zie ik hem groeien. Lijfelijk, want hij groeit me al bijna boven het hoofd, maar vooral mentaal. Ook ik verheug me op de toekomst met hem en vind het heerlijk om hem te begeleiden op zijn pad.

Dat dit pad ook hobbelig en vol obstakels ligt, dat lijdt geen twijfel. Zo is ’t leven. Mijn eerste instinct is hem daartegen te beschermen. Een geplaveide weg voor hem kiezen. Maar ja, uit ervaring weet ik dat die wegen niet bestaan en dat je via het hobbelige pad, de mooiste toekomst kunt bereiken. Alleen de pijn die daar soms mee gepaard gaat, die wil ik hem liever besparen.

Ik kijk ‘m weer in die lieve ogen en voel een oervertrouwen in dit kind. Wat zijn weg ook brengt, hij kan het aan. Dus ik zet mijn angsten over hobbelige paden overboord en geef ‘m een hele dikke knuffel. Op naar de toekomst!