Wat is mijn Nederland?
De laatste tijd word ik een beetje treurig van Nederland. Het is mijn geboorteland maar het lijkt een land te worden waar ik me steeds minder in herken.
Mensen die de woorden ‘Holland’ en ‘Vaderland’ en de kleuren Rood Wit Blauw hebben geclaimd om uiting te geven aan xenofobie en nationalisme. Dat is niet mijn Nederland.
Mensen die elkaar via social media met een beschamende grofheid afmaken en dat volledig normaal vinden. Dat is niet mijn Nederland. De zogenaamde intellectuele medemens die in columns met een ongekende arrogantie kwetsende woorden de wereld in spuugt en dat ziet als vrijheid van meningsuiting. Dat is niet mijn Nederland.
Verwend klein kind
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het lijkt erop dat Nederland is verworden tot een scheldend en schreeuwend verwend klein kind dat recht meent te hebben op alles en zich nergens toe verplicht voelt. Respect, medemenselijkheid, begrip? Eerst moet ik het krijgen en dan wil ik het misschien wel geven. Korte lontjes en grofgebektheid worden gelijkgesteld aan vrijheid van meningsuiting. Dat is zo niet mijn Nederland.
Wat is dan wel mijn Nederland?
Feit is dat we in een klein landje leven met veel verschillende culturen. Dat zal altijd zo blijven. Dat is namelijk hoe de wereld zich ontwikkelt. In plaats van er tegen te vechten kunnen we het ook omarmen.
Onze kinderen, onze kleinkinderen en de vele generaties hierna, zullen het samen moeten doen in dit land. Dus waarom schreeuwen en kwetsen als we ook kunnen luisteren en respecteren? Waarom al die aandacht voor de verschillen terwijl we zoveel overeenkomsten hebben? In mijn Nederland zou de focus juist liggen op die overeenkomsten. In de media. Op scholen. Op straat. Thuis.
Mijn Nederland een utopie?
Het klinkt misschien idealistisch maar ik kan me niet voorstellen dat ik hier alleen in sta. Er zijn ongetwijfeld meer mensen, ongeacht cultuur, afkomst, religie of overtuiging, die dezelfde idealen nastreven. Rustig samen leven, naast en met elkaar, ondanks de verschillen en vanwege de overeenkomsten. Hoe mooi zou het zijn als wij ons nog meer zouden verbinden om een zichtbaar en positief alternatief te bieden voor al dat vechten en schreeuwen. Samen een klein stukje samenleving vormen waarin begrip en verbinding centraal staan. Dat hoeft toch geen utopie te zijn? Het zou mij in ieder geval weer trots maken op mijn vaderland. Een land waarvan ik weer met recht kan zeggen: dat is mijn Nederland!