Als de bal maar blijft rollen…

In elf jaar ondernemerschap waren deze woorden van mijn buurman van onschatbare waarde. Een blog als eerbetoon aan hem en zijn wijze woorden.

Deze maand is het precies elf jaar geleden dat ik startte als zelfstandig ondernemer. Elf jaar! Eerlijk gezegd, nooit gedacht dat het zo lang zou duren. Toen ik begon had ik er al twintig loondienstjaren op zitten. Of beter gezegd, twintig jaar jobhoppen. En opeens deed zich de gelegenheid voor om freelance aan de slag te gaan. Ik had geen ondernemersplan. Geen visie of missie. Maar onder het motto: nu of nooit ben ik gewoon gegaan. Met in mijn achterhoofd het idee, als het niet lukt, kan ik altijd weer in loondienst.

Vallen en weer opstaan

Maar na elf jaar ben ik nog steeds zelfstandig ondernemer met dat verschil dat ik mij nu ook echt ondernemer voel. Een rol waar ik in heb moeten groeien. Door vertrouwen houden – vooral in mijn eigen kunnen én doorzettingsvermogen. Want in die elf jaar zijn genoeg momenten geweest, dat ik dacht: ik stop ermee. Zo waren daar de economische crisis natuurlijk maar ook einde van een samenwerking, scheiding en ziekte. Zaken die zoveel energie vroegen, dat ik het uit mijn tenen moest halen. Dan reed ik naar een opdracht en dacht, mensen hoe ga ik dit doen. Stond ik eenmaal op het podium, dan ging ik toch AAN. De wisselwerking met het publiek gaf mij weer zoveel energie, dat ik mij na afloop zelfs een stukje lichter voelde. Een enorme motivatie om door te gaan.

Motivatie om de hoek

Motivatie krijg ik ook van de mensen om mij heen. Een van die mensen, was mijn buurman Ger van Es. Een man met jarenlange ervaring in de congreswereld. Een echte commerciële tijger. Hij begreep als geen ander in welke wereld ik mijn werk doe. Als ik opgedoft en afgestoft in mijn auto stapte, met inderdaad de gedachte: hoe ga ik dit doen en dan riep hij enthousiast: Zo buuf, ga je weer op klus? Dat doe je goed hoor. Als de bal maar blijft rollen, dat is het allerbelangrijkste!

Als de bal maar blijft rollen. Die woorden en zijn enthousiasme, waren zo ongelooflijk waardevol. Ze gaven mij het vertrouwen, dat wat ik op dat moment deed goed was. Elke klus is er één. Het hoeft niet hysterisch. Rustig maar gestaag je weg vervolgen is genoeg. En het klopt als een bus. In de afgelopen elf jaar heeft de bal elk tempo aangenomen. Van als een malle de berg af buitelen tot lekker doorrollend op de rechte stukken tot tergend traag omwentelen op het vals plat. Maar elk duwtje, hoe klein ook, liet hem rollen. Een supersterke metafoor, die mij elke dag nog energie geeft.

Een laatste groet

Mijn buurman Ger was een taaie. Een vechter. Jarenlang was hij een kwaadaardige tumor de baas. Maar afgelopen november moest hij het leven loslaten. In zijn laatste dagen mocht ik even aan zijn bed zitten en heb ik hem kunnen bedanken voor zijn waardevolle woorden. Hoezeer hij daarmee van betekenis is. Een paar dagen later stapte ik mijn deur uit om op klus te gaan. Net op het moment werd mijn buurman naar buiten gedragen. Dit keer geen: ga je weer op klus buuf! Maar stilte, tranen en respect voor zijn laatste rit uit onze straat.

Dag lieve buurman, ik ga je missen.