Kap met die klap!

Stel je eens de volgende situatie voor. Je gaat door een grote persoonlijke crisis. Vanwege verlies, ziekte of rouw verkeer je in een diep dal waaruit je heel moeizaam naar boven klimt. Je pad ligt bezaait met flinke obstakels die je met al je kracht en inspanning neemt. Eenmaal aan de andere kant van zo’n hobbel, wis je het zweet van je voorhoofd, ben je blij dat dit stuk weer achter de rug is en geniet je voorzichtig van de ruimte voor je. Net op dat moment komt daar die goede kennis of vriend met de opbeurende woorden: Ja, maar de echte klap moet nog komen hoor!

Eerlijk waar, het gebeurt! En elke keer weer valt me de bek d’r van open want wat voor een doel dient deze opmerking? Wat wil een mens hier in vredesnaam mee bereiken? Moet ik alvast preventief instorten? De hand aan mezelf slaan? Met angst en beven mijn pad vervolgen want o jee, er heerst instortingsgevaar? Wat?

Het zal ongetwijfeld goed bedoeld zijn maar wat er feitelijk gebeurt, is dat het voorzichtig optimisme – wat in een persoonlijke crisis best een momentje is – rigoureus de grond in wrdt geboord. Hoe fijn zou het zijn als je positieve gevoel juist versterkt wordt. Waarom geen opmerkingen als: ‘Super dat je dit achter de rug hebt.’ ‘Fijn dat je je hier niet meer druk om hoeft te maken.’ ‘Je hebt zo’n inspanning geleverd dat wat er ook op je pad komt, je kunt het aan.’ Ook al heb je als toehoorder een ernstig vermoeden dat het zwaarste stuk nog moet komen, boeien! Vier dit succes en maak de ander sterk voor de komende hobbels.

Dus, lieve mensen, mocht je de onbedwingbare neiging voelen iemand te beschermen voor toekomstig onheil met de zin: Ja, maar de klap komt nog, houdt je dan in want in mijn geval, krijg je onmiddellijk gelijk, want die klap die komt. Direct en recht op ‘t gezicht! Kappen nou.