Leef jij je eigen verhaal?

Leef jij je eigen verhaal? Of leef je dat van een ander? Poeh, ik vond het een confronterende vraag. Waarom? Omdat ik moest toegeven dat ik tot dan toe niet echt mijn eigen verhaal leefde. Vooral wat werk betreft deed ik altijd keurig wat anderen van mij verwachtte.

Op de middelbare school wist ik heel duidelijk wat ik wilde: of naar de toneelschool of naar de school voor Journalistiek. Mijn ouders waren stukken minder enthousiast over mijn ambities. Toneel? Leuk voor in de avonduren maar daar is geen droogbrood mee te verdienen. En journalistiek? Dat is zo’n harde wereld da’s niks voor een meisje als jij. Mijn mentor was het roerend met hen eens. Hij had een betere optie: “Ga jij maar leuk wat met je talen doen.” “Inderdaad”, zeiden mijn ouders, “Secretaresse dat is meer wat voor jou.”

Daar stond ik als onzekere puber. Als zoveel mensen overtuigd waren dat ik niet in de wieg gelegd was voor acteren of schrijven dan zal het wel waar zijn. Dus volgde ik met keurig een secretaresseopleiding. En toen begon het grote jobhoppen. Van secretaresse naar intercedente naar accountmanager naar communicatiemedewerker. Een enorme leerschool aan ervaring maar nergens kon ik het echt vinden.

Totdat ik in 2008 niet meer om mijn eigen verlangens heen kon en ik eindelijk mijn geld wilde verdienen met waar mijn hart lag: mensen entertainen. Wat een energie kwam er vrij! Zo heerlijk om te doen wat je hart je ingeeft. Mijn zelfvertrouwen groeide en daarmee het bewustzijn dat dit is wie ik ben en wat ik te doen heb. Het grappige van alles is, dat alle redenen om niet mijn eigen pad te volgen –  kan ik het wel, verdien ik wel genoeg geld, kan ik het combineren met mijn gezin – bleken totaal ongegrond want het kan gewoon!

Mooi dat een ogenschijnlijk simpele vraag zoveel effect kan hebben. Daarom stel ik ‘m met liefde aan jou: leef jij je eigen verhaal?