Wat nou gewoon?!

“Mam, ik vind het raar dat mensen het woord ‘gewoon’ hebben uitgevonden.”

“Hoezo dan, meisje?”

“Nou, gewoon bestaat toch helemaal niet. Niemand is gewoon. Iedereen is bijzonder en wat ik gewoon vind, dat vindt iemand anders weer apart.”

Dochter Kiki (9) slaat met deze filosofie de spijker op z’n kop want inderdaad, wat is gewoon? Het zegt alleen maar iets over de denk- en leefwereld van degene die het woord gebruikt en is dus per definitie uitermate subjectief. In de oer-Hollandse context is het helemaal een draak van een woord. “Hij is zo gewoon gebleven.” “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.” Met andere woorden: steek alsjeblieft niet je kop boven het maaiveld uit want als jij dat doet dan zou ik dat ook zomaar kunnen doen en dat is eng!

Merkwaardig toch, dat we vaak meer redenen weten te verzinnen om onze dromen en verlangens niet waar te maken dan om er wel voor te gaan. Liever ongelukkig in de veiligheid van de comfortzone dan in een onzekere wereld vol mogelijkheden stappen om je eigen verhaal te leven. Dus stimuleren we de mensen om ons heen om klein te blijven zodat we het zelf ook niet hoeven te groeien. Zonde, want we laten een schat aan natuurtalent ongebruikt.

Zelf durf ik pas een paar jaar volledig te vertrouwen op mijn talent en ook toe te geven dat ik goed ben in mijn werk, weliswaar met een lichte blos op de wangen. Gelukkig lijkt mijn dochter op dit vlak niet op d’r moeder. Op school moest ze zichzelf beschrijven en dat deed ze zo: Ik heb hele mooie bruine ogen. Mooi bruin haar. Ik ben niet te dik en niet te dun maar precies goed. Eigenlijk ben ik helemaal  perfect! Daarmee heeft ze geen woord gelogen. Zo is ze gewoon!

Een blogje uit 2012 met heerlijke wijsheid van een kind, die wilde ik jullie niet onthouden!